Ülkemiz on yedi bin adalıdır, iki yüz milyon nüfusludur.
Adalararası insanlar nasıl ulaşır, bu gerçekten bizim büyük problemimiz. Devlet
on yedi bin köprü yapamaz. Onun dışında, toprağımız çok dengesiz olduğu için
yollar sürekli bozuluyor.
Endonezya halkının yarısı Java adasında yaşıyor. Orada
ulaşım gelişti. Arabalar, motosikletler şehirden şehire kolayca geçer. Ama
başka adalarda öyle bir şey yok. Mesela Kalimantan ve İrian adaları yüzde
seksen orman olduğu için sadece doğu taraftaki şehirlere ulaşabiliyor.
Aslında yol yapmak o kadar zor değil. Teknolojimiz var
zaten. Eğer yol yapacaklarsa ağaçları ahşap için kesecekler. Ondan sonra da
yine problemler cıkacak. Hayvanlar evsiz kalacak. Ağaçlar olmayacağı için hem
sel hem koraklık olabilecek.
Tabii ki yol yapmak halkımız için çok önemli ama ormanımız
dünyanın iklimi için daha önemli. Endonezya gibi tropik ülkeler, ormanını
korumak zorundalar. Onun için yol yapmadan once çok planlama yapmak lazım.
Aksine Kalimantan gibi adalara yol yapmak etkili bir cözüm değil. Çünkü o kadar
insan yok. Yol bozlunca yeni yollar için yine milyonlarca para harcanacak ama
az insane kulanacak.
Endonezya’nın yüzlerce hava alanı sahip olması bence ulaşım
da uçakların kulanılması adalar ve şehirler ulaşım için daha iyi. Fakat
maalesef pahalıdır, herkes alamaz. Bir de şehirler arası ulaşım daha gerçekleşmedi.
Mesela Pontianak’tan Samarinda’ya gitmek için Cakarta’dan geçmek gerekir. Açe’den
Pontianak’a gitmek için de mutlaka Cakarta’dan geçmek lazım. Bunun sonucunda
zaman ve para israfı olur.
Ya havayolu ya karayolu ikisinde de problemler var. Bana gore
iki problem de cözüp yapabiliriz. Fakat, eğer ormanlarımıza zarar vermek
istemiyorsak, uçakla ulaşıma daha ciddi yaklaşmaıyız. Yoksa ormanlarımızı daha
hızlı azaltacağız.
.jpg)
0 komentar:
Posting Komentar